“Ik werd als een grote zus voor de andere bewoners”
Iedere cliënt van Stichting Het Werkt heeft zijn of haar eigen verhaal en achtergrond. De 22-jarige Jazzmin is inmiddels doorgestroomd naar een appartement waar ze zelfstandig woont met ambulante begeleiding vanuit de gebiedsteams van Siem. Daarvoor heeft ze 5 jaar bij Het Werkt begeleid gewoond op verschillende locaties. Het is bijzonder dat ze haar verhaal deelt, want ze heeft nogal wat meegemaakt en in haar vroege jeugd moest ze thuis vanwege de cultuur veel voor zich houden. Dat werd lastig omdat ze daarmee normaal gedrag en grensoverschrijdend gedrag niet kon bespreken. Hierdoor wist ze niet goed wat normaal was, kwam ze in onveilige situaties en gebeurden er dingen die ze helemaal niet wilde.
“Van mijn begeleiders heb ik geleerd om dingen uit te spreken en dat je soms voor je eigen veiligheid ook nee kunt zeggen. Dat had ik van thuis uit niet meegekregen en van mijn vriendinnen ook niet. Dan stapte je in de auto bij een vriend van een vriend van je, die je zelf niet eens kende, en iedereen deed alsof dat gewoon was. Mijn vriendinnen deden er zelfs een beetje lacherig over – wat denk je dat ‘ie doet dan? Jou verkrachten ofzo? – maar dat soort dingen gebeurde wel. Ik ging het bij mezelf zoeken, het haast gewoon vinden en ook accepteren dat ik een reputatie kreeg. Maar in onze cultuur is ook eerwraak en ik voelde dat ik het huis uit moest. Ondertussen wilde ik ook niet meer eten…”
Rond haar 18e werd Jazzmin bij Het Werkt aangemeld en al vrij snel kwam er een plekje vrij in een van de groepswoningen. Jazzmin vond het in haar eerste woning bij Het Werkt erg fijn. Ze had een goede band met de anderen die net als haar op de 2e etage woonden. Die waren heel sociaal en beschermend. Als er wat was kon ze altijd aankloppen en was er begeleiding vanuit het Werkt. Ze kon qua huishouden en koken al veel. “Ik wilde toen vooral emotionele steun,” blikt ze terug. “En ik zat in een ongezonde relatie. Het ene moment was hij er en voelde ik me supergelukkig, het andere moment liet hij maanden niks van zich horen, zat ik er helemaal doorheen en wilde ik niet meer leven.” Waarschijnlijk, denkt ze achteraf, duurde het verder doorstromen lang omdat medewerkers ongerust waren over die situatie.
Omdat ze al een tijd bij Het Werkt verbleef leerde ze ook meiden kennen die vergelijkbare problemen hadden. Ze zou nooit zelf in de zorg willen werken maar ze was voor andere cliënten wel een beetje een ‘grote zus’. “Je weet waar je het over hebt. Hoe je omgaat met misbruik en hoe lang je er last van hebt dat is voor iedereen anders. Dus als ik het er met ze over had zei ik ook altijd dat ze zelf moeten kijken wat ze ermee doen. Een ander meisje met een eetstoornis heb ik op een gegeven moment gesteund door samen met haar aan tafel te gaan zitten en samen te gaan eten. Dat vonden we allebei niet leuk, en niemand verplichte me ertoe, maar ik wist hoe het voor haar was en zij was er blij mee.”
In de 5 jaar dat Jazzmin bij Het Werkt verbleef gebeurde er veel; een verbouwing, uitstroom van cliënten waarmee ze een band had, nieuwe huisgenoten waarmee het soms wel en soms helemaal niet boterde, verhuizingen, nieuwe begeleiders, de corona pandemie en recent de overgang naar het zelfstandig wonen met begeleiding vanuit de gebiedsteams. Ondertussen werkte ze doelgericht met Het Werkt aan wat ze nodig had om zelfredzaam te worden. En dat is gelukt: ze kon de giftige relatie met haar ex doorbreken en woont nu niet alleen zelfstandig maar heeft ook een lieve vriend die haar wél goed behandeld. Ze was altijd al een slimme meid en is bezig om zelfstandige te worden en dan te gaan werken als manicure.
Als het zo doorgaat hoopt ze ooit in de toekomst te gaan trouwen en een gezin te stichten. Terugblikkend op haar tijd bij Het Werkt wil ze nieuwe cliënten nog één ding meegeven: “Je bent er om hulp te krijgen dus haal eruit wat erin zit en gebruik de handvaten die je van je begeleiding krijgt.”